Ooit zal er weer morgen zijn
Historie
Mozes en Vrouwke Elisabeth van Gelderen-van Raalte werden op 10 april 1943 vanuit hun huis in Kampen naar Westerbork gedeporteerd en later naar Sobibor gebracht, waar ze beiden in april 1943 zijn vermoord. Mozes was een textielkoopman en het gezin had drie dochters, waarvan er twee jong overleden. De derde dochter, Esther, overleefde de oorlog en onthulde in 1984 de gedenksteen aan de gerestaureerde voormalige synagoge in Kampen.
Locatie
Hofstraat 59
Ter nagedachtenis aan:
Mozes en Vrouwke Elisabeth van Gelderen
Verhaal
Telkens wanneer ik door de Hofstraat in Kampen loop, wordt mijn aandacht getrokken door dat huis op nummer 59. Zal ik aanbellen en het vragen? Maar elke keer stel ik het uit.
Hier hadden Mozes en Elisabeth van Gelderen gewoond met hun drie kinderen. Ik was nog niet geboren, toen daar op 8 juni 1907 de brievenbus klepperde: “Gefeliciteerd met de geboorte van Betje. Hopen dat alles gezond is en we komen gauw kijken. Liefs Jo en Karel.”
Jo en Karel waren mijn ouders. In hun album bij mij in de kast staat onder een vergeelde foto de tekst: onze vrienden Mozes en Elisabeth. Een man en vrouw in donkergrijs. Gezichten uit vervlogen tijd. Mijn herinneringen zijn vaag, maar hun geschiedenis bekend. Op zaterdag 10 april 1943 de bel. Ze weten het. Eén koffer en u heeft nog een kwartier. Gelukkig zijn ze samen. Westerbork en vandaar per trein naar bestemming onbekend oftewel het voorportaal van de hel.
Een dag, een nacht en nog een dag; een poort en prikkeldraad en daarna nooit meer samen: nooit zou er meer morgen zijn.
Zondagmorgen, mei 2036. Het is stil op straat, ik raap mijn moed bijeen. Ik bel. Een klein wijs mannetje doet open. “Is je vader of moeder thuis?”
“Mam, een hele ouwe meneer voor jou”. “Ga jij gauw dood?”, vraagt ‘ie terwijl hij mij vol verbazing aankijkt.
Een knappe vrouw van midden dertig stommelt de trap af naar beneden. “Sorry meneer, hij is wat wijs voor z’n leeftijd”. “Naar boven jij en gauw”.
“Mag ik u wat vragen?”. “Weet u dat hier vroeger de familie van Gelderen heeft gewoond?” Ze kijkt me aan en zegt dan op ernstige toon: “Dat weet ik meneer, hun verhaal is mij bekend“. “Ik moet er vaak aan denken. Hun foto hangt bij ons aan de muur”. Ik glimlach en zeg: “Dank u wel, ik weet genoeg”. En besef dat er ooit weer morgen zal zijn.
Makers
Verteller:
Jan Liefting
Tekstdichter:
Jan Liefting
Componist:
Jos Mulder
Muzikant:
Jos Mulder – piano
Beeld:
Niek Stam
